Le Grazie

 

Le Grazie - 358 km

Het Albergo Internazionale doet zijn naam alle eer aan met een gevarieerde ontbijttafel voor een internationaal publiek. Stadsmussen, op zoek naar kruimels, fladderen als vreemde vogels tussen de tafels. Niet helemaal hygiënisch maar wel gezellig. Ze kunnen die beestjes toch niet allemaal een kopje kleiner maken. Het Albergo Internazionale is volgens ons een aanrader als overnachtingshotel. 

Nog een tankbeurt met goedkope (mm) Zwitserse "senza piombo" en we kunnen de autostrade op. 

Bij het overschrijden van de Italiaanse grens stijgt de vervuilingsgraad onmiddellijk. De parkings langs de autostrade kenden betere tijden maar het eten en drinken in een Autogrill is prima. Het verschil tussen parkings met en zonder Autogrill is opmerkelijk.

De ring rond Milaan is de Brusselse maal drie en de A1 richting Bologna is zoals steeds heel druk. Nadat we in de omgeving van Parma afbuigen richting La Spezia wordt het verkeer merkelijk minder druk. Zoals in 2004 in Toscana zijn hier ook alle belangrijke wegen opgebroken, Lavori in corso dappertutto !

De Apenijnen doorkruisen is zoals Zwitserland in het klein. Het landschap doet wel eerder Provençaals aan, veel warmer en minder groen dan Zwitserland. Kleine charmante dorpjes her en der verspreid in de heuvels, zeer vuile parkings, veel tunnels en bruggen over waterlopen - rio's - daarbij nog regelmatige wegenwerken, we zijn werkelijk in Italië.  

La Spezia binnenrijden geeft een schok. Na de rust van Apenijnen volgt hier een douche van druk vrachtwagenverkeer en stof van de vele industrie langs de baai, overal auto's, is dit een vakantieplaats ? De weg naar Le Grazie gaat dwars door de stad, langs de Lungomare (laan langs de zee) en rond kazernes van de Italiaanse marine. La Spezia is een zeer belangrijk Italiaans marinesteunpunt, vele baaien liggen vol marineschepen.

Auto's, bussen, scooters, Italië op zijn best en we missen de afslag naar Le Grazie. Door het vele draaien is de TomTom ook de weg kwijt en we rijden rechtdoor richting Portovenere, 4 km voorbij Le Grazie. Wanneer ik daar de TomTom herprogrammeer met het juiste adres van het hotel, staan we 10 min later aan de ingang. De hotelinformatie in de TomTom is blijkbaar niet altijd 100% juist.

Le Grazie is een klein gehucht van Portovenere en het Hotel della Baia ligt aan het einde van de doodlopende Lungomare. Oef, er is plaats op de hotelparking - voor 4 auto's - want voor de rest is elke vierkante mm parking te betalen. De prijs valt mee, 4 euro per dag maar de plaatsen zijn schaars!

De eerste indruk van Le Grazie en van het hotel is OK. Het hotel is rustig gelegen, kleurig ingericht en de ontvangst is, nadat ze merken dat ik Italiaans spreek, zeer vriendelijk.

Het avondeten valt mee, keuze uit drie gerechten maar voor een voorgerecht moeten we bijbetalen en de huiswijn is niet veel zaaks.

Tijdens de avondwandeling langs de Lungomare zitten alle Italianen buiten het nieuws van de dag te bespreken. Veel geparkeerde auto's maar voor de rest geen verkeer. Ik denk dat het ons hier zal bevallen.

Portovenere - te voet

Het ontbijt in Hotel della Baia valt tegen. Croissants en broodjes met confituur, choco of leverworst. Voor kaas, vlees of cappuccino moet er bijbetaald worden. De caffélatte is op zijn Amerikaans, een grotere hoeveelheid dan hetgeen de Italianen gewoon zijn.

Portovenere is mooi, schitterend zelfs, charmant en in juni nog niet te druk. Langs steegjes en over pleintjes, bergop en bergaf, wel vermoeiend. Aan de kleine haven van de Lungomare liggen grote zeiljachten, maar toch nog enkele maten kleiner dan hetgeen in Portofino ligt. De traghetto (veerboot) van La Spezia richting Cinque Terre heeft hier ook een tussenstop. Van op het terras van de Chiesa di San Pietro heeft men een prachtig uitzicht op de baai van La Spezia. Recht tegenover Portovenere ligt Palmaria, dat samen met Tino e Tinetto de drie eilanden van de archipel van de Golfo dei Poeti vormt.

We volgen de Lungomare (elk dorp heeft hier een Lungomare) richting Le Grazie. Een zandstrand van 10m breed ligt bezaaid met toeristen. Zee, zand, parasols, ligstoelen, straat en hotels langs de kustweg. Bovenaan de eerste heuvels is naast de baan een heel grote parking voor motorhomes. Ze hebben er een schitterend uitzicht maar staan ver van winkels en restaurantjes.

Halfweg richting Le Grazie zien we links een wegwijzer naar S. Antonio en we gaan terug op zoek naar de sentiero. Aan een kapelletje vinden we zowaar een wegwijzer richting Le Grazie maar 10min verder, bij een splitsing, hebben we het raden naar de juiste weg. Vermits bergaf steeds richting Le Grazie is nemen we het pad dat er het best begaanbaar uitziet. Even verder zijn we alweer aan de drukke baan, maar nu moeten we ze maar een 100m volgen.

We komen naast een bar aan de Lungomare van Le Grazie uit, juist op tijd voor een caffé. De tafeltjes zijn omzoomd met Italiaanse mannen, van vrouwen geen spoor.

 

Volgens de hotelbrochure kan je via een voetweg met mooie uitzichtpunten op de baai naar Portovenere stappen. We betrouwen de Italiaanse wandelwegen niet te zeer maar wagen het er op. In de hotelbrochure kunnen ze de weg heel lyrisch omschrijven. In werkelijkheid zijn we na 20min de weg kwijt. Geen sentiero (weg, pad) S. Antonio te vinden. Het eerste deel is ook niet druk begaan, enkel honden hebben een duidelijk spoor van hun doorgang achtergelaten.

Naar links, bergop langs de drukke baan, met auto's op 1 à 2 m, nog 4 km en we zijn in Portovenere. Wel oppassen want voor voetgangers heft een Italiaan zijn voet niet op ! De wandeling geeft wel prachtige uitzichten op de "Golfo dei Poeti" (Baai der dichters) en op Portovenere. Half Italië heeft zijn auto langs deze weg geparkeerd. Het is volgens ons onmogelijk dat er in de rest van Italië nog auto's rondrijden.

Buiten tegen de muur staan nog meer rokende mannen, binnen in de bar is er immers een absoluut en streng nageleefd rookverbod.

Ook de dienster komt buiten roken en een praatje slaan. Het blijkt dat niet alle Italianen tevreden zijn met hun huidige levenstandaard. Sinds de invoering van de euro zijn alle prijzen flink gestegen en met een minimumpensioen van 400 euro per maand moeten vele oudjes nog duchtig bijklussen.

Morgen gaan we naar Cinque Terre

Cinque Terre - Bus trein bus

Cinque Terre, lang verwacht ! Het Parco Nazionale delle Cinque Terre is een van de door toeristen meest bezochte parken van Italië.

Je kan naar de Cinque Terre via de traghetto - boot  - in La Speza of Portovenere. Deze boot legt in alle dorpjes aan, behalve in  Corniglia, dat geen haven heeft. Vermits we geen bootliefhebbers zijn - de golven kunnen onze maag verstoren - kiezen we voor de gemakkelijkste weg via bus en trein. Elke dorpje heeft een treinstation en je kan met één dagkaart de ganse dag trein op trein af doen. De toegang tot de wandelpaden tussen de dorpjes is niet gratis !

In het hotel hebben we een toegangskaart tot het park gekregen - begrepen in de prijs van de reis - maar we moeten in Le Grazie nog de bus nemen. Volgens de receptie van het hotel kan je kaartjes op de bus kopen maar - o wonder - de chauffeur heeft geen kaartjes bij. Dan maar zwart gereden, we zijn immers in Italië ! Om de 15 min is er een bus richting La Spezia maar wegens de wekelijkse markt neemt de bus een ander traject en blijft ver weg van het station. Twee vriendelijke dames helpen ons uit de nood en geven een seintje wanneer we moeten afstappen.

La Spezia is een wespennest, links en rechts van de straat markt, druk autoverkeer en weinig aanwijzingen. We kennen de algemene richting en na 20min bereiken we het station. Vanaf hier loopt alles gesmeerd.

De trein naar Monterosso is stipt op tijd - 10min telaat- vuil en versleten maar hij rijdt en zit stampvol toeristen. We zitten hier precies in Zwitserland, iedereen met bergschoenen en rugzak, een echte trekkerstrein. Even buiten La Spezia denderen we een 10 km lange tunnel in. Daarna gaat het tunnel in tunnel uit langs de kust tot het verste dorpje van de Cinque Terre, Monterosso.

Monterosso is het enige dorp dat een strand heeft en het is er al heel druk. Veel Amerikanen, bepakt en gezakt voor een dagenlange trektocht door de Cinque Terre. Iets anders dan Engels kennen ze niet en ze zullen dus een groot deel van de charme van een Italiëreis missen, babbelen met de Italianen! De tocht van Monterosso naar Riomaggiore is 5u30 lang, maar we zullen het eerste deel tot Vernazza met de trein doen. Er blijven dan nog 3u30 prachtige wandeluren over.

De wandeling langs de kustweg is schitterend. Het zijn echte bergwandelingen met ruwe paden, soms steil omhoog, soms smal en glad na een regenbui, maar steeds met mooie vergezichten op de zee en op de volgende of voorbije dorpjes.

Je komt onverwachts tussen de huizen uit in een dorpje toe. Kleine restaurantjes, souvenirwinkeltjes, krioelende toeristen, vissers, Italië ! Er hangt ergens onderweg een bar aan de rotsen. Vanaf het laatste tafeltje heb je een schitterend zicht op het volgende dorpje. Het is een wandeling die enkel met superlatieven kan omschreven worden. In juni is het er nog erg groen en de overvloed van zomertoeristen nog ver weg. Ik vermoed dat verblijven in één van de dorpjes prachtig moet zijn.

Het laatste stuk tussen Manarola en Riomaggiore heet de via dell' amore. Het is de gemakkelijkste van alle wandelingen tussen de dorpen.  Er staan overal verwijzingen naar "amore" en gezien de betere weg kan je de aandacht verdelen tussen amore en zee.

In Riomaggiore nemen we de trein terug richting La Spezia. Hier moeten we bus 11 of P (Portovenere) zoeken. De markt is nog in volle gang en we stappen een heel eind alvorens we een halte van de "11" vinden.

We hebben geen kaartjes, de chauffeur ook niet en we rijden dus weerom zwart. Een volgende keer kopen we beter op voorhand kaartjes in de tabacchi in Le Grazie.

 

Beckenried    Le Grazie    Lucca    Portovenere