Wat ons gedurende de twee weken dat we in augustus 2009 de regio doorkruisten opgevallen is:

• de chauffeurs hebben geen geduld in het verkeer
• de voetganger heeft nergens voorrang. Er zijn geen zebrapaden en de auto’s stoppen zelden of nooit. Het is dus steeds oppassen wanneer je als voetganger een straat over steekt.
• de kleinere wegen zijn zeer smal, meestal met bomen omzoomd en dikwijls in slechte staat. De grotere wegen zijn eveneens met bomen omzoomd en de bomen staan zo dicht tegen de weg dat vrachtwagens of motorhomes goed moeten uitkijken om er niet tegen te knallen.
• het verschil tussen heel mooi en heel lelijk is dikwijls maar een meter ver
• klantvriendelijkheid is nog niet tot iedereen doorgedrongen, de oude DDR-mentaliteit zit er hier en daar nog in

De Oostzee en vooral de stranden zijn prachtig. Rustig, veel groen, geen hoogbouw, bijna geen eb en vloed, zacht glooiend zonder golven zodat je heel ver in het water kan gaan. Al wat de Belgische kust zo oerlelijk maakt is hier afwezig.

Het achterland is groen met heel grote landerijen. Het water- en het fietstoerisme worden volop gepromoot. Er zijn honderden kilometers fietspaden, brede fietspaden, meestal van de weg gescheiden en zeer goed bewegwijzerd.

De Hanzesteden was een samenwerkingsverband van handelaren en steden tijdens de middeleeuwen en daar gaan wij er enkele van bezoeken. 

16 augustus 2009

Mecklenburg-Vorpommern is een bijna onuitspreekbare naam, maar die verbergt veel schoonheid. Gedurende onze tocht van 800 km door de streek hebben we één Belgische nummerplaat gezien. Buiten enkele Nederlanders, Denen en zelfs Zwitsers zijn het alleen Duitsers die hier met vakantie gaan.

Na een noodherstelling met touw gaan we verder. De politie verwittigen we niet want de kans dat die op zondag tijd hebben voor een diefstal van 300 euro is nihil. We rijden verder maar de stemming is om zeep. We hadden ons een beter begin van de reis voorgesteld. In het vervolg zullen we dubbel opletten waar en hoe we parkeren, maar voor de iPod is het te laat. 

We stoppen in Dömitz, onze eerste ex-DDR stopplaats. Het stadje is niet lelijk maar ook niet mooi. Ons beoordelingsvermogen is vertroebeld door de diefstal. 

Kleine straten met kleine huisjes, geen winkels, geen cafétjes, troosteloos. De staanplaats aan de Dömitzer haven is een graspleintje waar vooral tenten staan. Rustig, groen maar met weinig voorzieningen. Vuil water lozen moet je met een emmer, over de loosput rijden kan je hier niet.

17 augustus 2009

De “Hafenmeisterin”, een zeer vriendelijke vrouw, raadt een motorhome-hersteller aan tussen Grabow en Kremmin. Dit is maar een kleine omweg op onze weg naar Ludwigslust. De mensen waren supervriendelijk en voor 10 euro hebben ze de vier hendels vervangen.  De mensen zijn over het algemeen zeer vriendelijk in deze streek.

Door de omleiding en gebrek aan parking missen we Zarrentin. Het wordt vijf uur en we vinden geen enkel plekje dat ons aanstaat om te overnachten. Te kleine parking, te veel helling, er is altijd iets. In Seedorf komen we onverwacht aan een kleine camping voorbij. Dat wordt het dus voor vanavond, het Schaalsee-camp van kajakkers en roeiers. Onze gezellen voor de nacht zijn enkele gezinnen in een tent en met een VW-campingbusje.

Aan vele bomen staan kruisen, niet enkel van voetgangers of automobilisten, maar ook van herten die in de bosrijke streek de dood vonden langs de weg. (*) de Duitse keizer Wilhelm liet langs de wegen bomen planten opdat zijn troepen in de schaduw zouden marcheren.

De Oostzeekust is prachtig. Al wat de Belgische kust zo lelijk maakt ontbreekt hier volledig. Zee, strand, bosjes, wandel- en fietspad, tuin, lage bebouwing. Van op het strand zie je alleen maar zee en bomen.

Vandaag rijden we maar 30 km ver, tot in Wismar, de eerste Hanzestad die we bezoeken.

Wismar is een schitterende stad. De blauwe hemel, de warmte, alles is er om de dag aangenaam te maken. Kerken in baksteengotiek, een haven met gekleurde bootjes, prachtige huizen, een marktplein met aangename terrasjes,. We hebben een ganse dag rondgeslenterd in Wismar en waarschijnlijk maar de helft gezien.

De culinaire specialiteit, gerookte vis, valt een beetje tegen. Het is een vettig boeltje dat je overal op een broodje kunt kopen. Langs de hele Oostzee vinden we de gerookte vis terug.

We gaan slapen met zicht op de havenkranen, in de wohnmobilhafen Westhafen - een aanrader - van Wismar.