Castel del Monte
zaterdag 31 mei - San Giovanni Rotondo - 80km
Er hangen donkere wolken boven het Foresta Umbra wanneer we deze morgen de omgeving van Vieste verlaten. Het Foresta is een geliefd wandelgebied, onze wandelschoenen staan al klaar. De rit gaat langzaam bergop, langs een kronkelige weg wordt het vochtiger en donkerder. Ik moet de lichten van de auto ontsteken en je ziet ze schijnen in de struiken. Het is hier onaangenaam en wanneer we boven uitstappen slaat de kou toe. De warmte van het strand is hier ver te zoeken. In zulke naargeestige omgeving willen we niet wandelen, er is hier trouwens niets te zien. Ik begrijp dat de Italianen de hitte van de zomer hier komen ontvluchten maar vandaag is het ons veel te fris.
We rijden door richting Monte Sant’Angelo, een bedevaartplaats, gelegen op een rotsplateau dat uitkijkt over de Adriatische zee. Wanneer we het donkere bos uitrijden gaat het eerst steil omlaag waarna de weg onmiddellijk terug kronkelend bergopwaarts gaat. Boven, op een grote parking, staat het al vol bussen van bedevaarders. De Italianen en vooral de zuiderlingen zijn nog zeer godsdienstig en de kerk en haar festiviteiten spelen nog een zeer belangrijke rol in hun leven. De voornaamste monumenten in Puglia zijn trouwens altijd kerken.
De zon schijnt maar een kille wind blaast door de witte straatjes van Monte Sant’Angelo. Vele trappen leiden naar pleintjes waar wasgoed langs de gevels te drogen hangt. Onverwacht kom je aan de rand van het stadje, aan andere pleintjes met doorkijken naar de zee die 20km verder in de diepte glinstert.
Langs een trappengallerij kom je in een prachtige grotkerk, waar de missen elkaar in een strakke regie opvolgen. Biechtstoelen staan langs de muren en rijen zondaars wachten geduldig hun beurt af.
Net het Vlaanderen van begin vorige eeuw. Terug buiten wachten prullariawinkeltjes en bedelaars.
Je kan het zuiden van Italië maar bevatten wanneer je de devotie van de Italianen, jong en oud, meemaakt. De kerk is hier nog een machtig bastion met grote invloed op het dagelijks leven.
We verlaten het hoogplateau en volgen langzaam dalend de vallei richting San Giovanni Rotondo, een lelijk landbouwstadje. De mysticus Pater Pio trekt hier massa’s gelovigen aan en de infrastructuur is afgestemd op die massa.
Onze devote buren vertellen honderduit over hun leven in Italië. Ze begrijpen niet dat het nu economisch slecht gaat met het eens zo machtige Italië, land van cultuur en van een groots verleden.
Van de euro houden ze ook niet, de Duitsers hebben trouwens nog steeds hun Mark (?????) , waarom zij dan hun Lire niet? Ze zijn er echt zeker van dat Duitsland twee munten heeft, de Mark en de Euro en het kost mij heel wat moeite om hen te overtuigen dat dit helemaal niet zo is.
Ik weet niet waar ze die wijsheid vandaan halen, maar blijkbaar is het hun altijd als waarheid verkocht. Gezien ze verstokte Berlusconi-aanhangers zijn met enkel zijn televisie-imperium als informatiebron verwondert mij hun onwetendheid niet.
We zullen vanavond op een staanplaats aan de rand van de stad overnachten. Er is een restaurantje en de uitbater verzorgt een pendeldienst naar de bedevaartplaats.
Een Italiaans koppel van Rome staat hier samen met ons. Zij komen hier elk jaar op bedevaart en hun ogen blinken van devotie.
Onder een felle ijskoude wind hebben we de bedevaartkerken bezocht. Voor het bronzen beeld van pater Pio valt jong en oud bijna in zwijm. De voeten van de baardige man glimmen van de talloze handen die zachtjes strelen. Het doet pijn aan de ogen om deze middeleeuwse toestanden van dichtbij mee te maken maar het maakt deel uit van de Italiaanse cultuur.
’s Avonds hebben we eenvoudig maar lekker gegeten in het restaurant. Carne alla brace - een soort barbecue - is de specialiteit van het huis.
zondag 1 juni - Castel del Monte - 137km
Vannacht was het schudden en beven in een stormwind vol regenvlagen. Het weer in het „zuiden” klopt blijkbaar niet met wat we er van verwachtten.
Op de kaart staat de weg langs de kust naar Barletta als „mooi” ingekleurd en we zullen die dan maar volgen in plaats van de snellere superstrada, de expresweg. Mooi is een relatief begrip maar wanneer je gedurende 20km tegen 30km/uur slalommend langs putten en over gebarsten asfalt moet rijden, waarbij het asfalt zonder verwittiging verandert in een gewone aarden weg, dan vind ik daar niets moois aan. De zijkanten van die weg zijn dan nog een verkleinde versie van een vuilnisbelt, met zakken vol huisvuil waarbij ook de grotere meubelstukken niet mogen ontbreken. Elke rotonde wordt daarenboven nog versierd met gebroken glazen flessen en geplette plastieken exemplaren.
Op 2 juni is het de Festa della Repubblica,de Italiaanse nationale feestdag en het is dit weekend dan ook superdruk in alle steden en dorpen. Markten, optochten, feestelijkheden en flanerende Italianen toveren Puglia om in een gigantische verkeersopstopping. De Italianen hebben een zeer intieme verhouding met hun metalen vierwielers. Hoewel meestal versierd met de nodige blutsen is flaneren met open ramen en luide muziek een zeer geliefkoosde bezigheid.
Italiaanse verkeersregels, les 2
De Italiaan leeft in de stad en de afstand tussen twee steden moet je zo snel mogelijk overbruggen.
Een beetje uitleg:
- een volle witte lijn betekent, oppassen bij het voorbijsteken
- een dubbele volle witte lijn betekent, oppassen wanneer je vlak voor een scherpe bocht voorbijsteekt
- max 50km/uur en verboden voorbij te steken + dubbele witte lijn betekent: uiterst rechts houden want wanneer je zelf 80km/uur rijdt kan een zeer gehaaste bestuurder diegene die je tegen 100km/uur voorbijsteekt ook nog voorbijsteken. Met drie naast elkaar op een smalle slechte weg, dat kan echt wel.
In Barletta vind ik wegens dit feestgedruis geen parkeerplaats en wanneer wij in Trani aan de haven onverwacht op een markt botsen staat de wereld stil. Een Italiaan heeft volgens het zaagtandprincipe (zie de verkeersregels van les 1) zijn auto geparkeerd op een plek waar dit volgens een verkeersbord verboden is. Geen doorkomen aan met een motorhome en dus wachten. De wachtende Italianen - contradictie, een Italiaan wacht nooit - hebben geen geduld en beginnen direct te toeteren. Van achter een viskraam spring een duiveltje uit een doosje en met de nodige theatrale verontschuldigingen wordt de weg vrijgemaakt.
We hebben het verkeerde weekend gekozen om stadjes te bezoeken en draaien dan maar het binnenland in. Niet al te ver weg ligt de burcht Castel del Monte, werelderfgoed van de Unesco.
Op 1km van Castel del Monte vinden we het Agriturismo Belvedere dell’ Imperatore, ideaal als stopplaats voor vannacht. Een restaurant, bar, bus naar het kasteel, kilometers in het rond geen huis te zien, zalig.
De uitbaters zijn wel opdringerig en willen ons absoluut in hun restaurant krijgen vanavond. Neen dus!
We hebben het kasteel bezocht en er daarna een rustige avond van gemaakt.
Puglia 2014 - Castel del Monte - Specchiolla - Leuca - Matera - Narni - Belgio
Maak jouw eigen website met JouwWeb