Italië is en blijft één van onze lievelingsbestemmingen. Omdat we er al veel rondgezworven hebben plan ik dit jaar een reis van vier weken die kriskras door het centrum van Italië loopt. We beginnen in Emilia-Romagna en gaan dan via “Le Marche” met een grote bocht naar Umbrië. Een richtlijn voor onze stopplaatsen is dat ze in het werelderfgoed van de Unesco moeten opgenomen zijn.

We plannen de volgende tocht:
• naar Cugnasco in Ticino, zuid-Zwitserland om te acclimatiseren
• In Emilia-Romagna bezoeken we Parma, Sabbioneta, Modena en 
Ravenna
• via San Marino naar Urbino en Gubbio in Umbrië
• vrienden bezoeken in Umbrië
• in Toscane enkele steden bezoeken die we ooit in mei bij barslecht weer bezochten,
Montepulciano, Montalcino en vooral San Gimignano.
• terug naar Cugnasco om uit te blazen van de Italiaanse hitte
• over Etival-Clairefontaine en Han-sur-Lesse naar huis

De werkelijke tocht ziet er door allerlei omstandigheden, een technisch probleem aan de motorhome, het slechte weer in het begin van de reis en een tip van medereizigers een beetje anders uit.

Het vertrek is een week uitgesteld wegens een defecte batterij die eerst moet vervangen worden. Het programma is aangepast maar de grote lijnen blijven behouden .

zondag 9 juni 2019 - 412km - Etival-Clairefontaine
Om 9u vertrekken we naar Etival-Clairefontaine. Onze gebruikelijke stop in Han-sur-Lesse slaan we over want de reis is met een week ingekort en we willen sneller naar Italië. De rit verloopt zeer vlot en om 15u draaien we de staanplaats van Etival-Clairefontaine op. Er staan al verschillende motorhomes, de gratis stopplaats is erg in trek bij diegenen die van en naar Italië reizen. Aan het kerkplein baten Turken een pizzeria uit en vanavond wil ik een pizza proeven. We waren er nog nooit klant maar de pizza smaakt, voor een snelle hap onderweg komen we hier terug.

Voorbij de 9 km lange Seelisbergtunnel begint het zachtjes te regenen, te gieten, even verder te stortregenen wanneer we langzaam omhoog rijden naar de Gotthardtunnel. In de tunnel zitten we 17km droog en warm (34°) maar eens buiten plenst de regen onbarmhartig op ons neer. Vanaf Bellinzona wordt het een beetje beter. Het regent niet meer maar het is nog steeds zwaar bewolkt. Stoppen in Cugnasco zien we niet zitten, we weten uit ervaring dat het daar een modderig boeltje zal zijn.

De grensovergang in Chiasso vormt geen probleem en om 16u stoppen we in een stille straat in Saronno, een voorstad van Milaan. Het is nu warm, zonnig met af en toe een druppel regen. Een kwartiertje later stopt een andere Belg naast ons. We maken een wandeling, slaan een babbeltje met de buren en leren van hen dat er niet ver van San Marino nog een piepklein mooi dorpje ligt, San Leo. Het wordt in ons reisplan opgenomen.

We slenteren door de smalle straten, bekijken de mooie vitrines, dwalen over een rommelmarkt en genieten van onze eerste dag in Italië. We genieten in stijl van ons eerste Italiaans ijsje. In de gelatteria staan blauwe lederen zetels waarin je in alle rust van je ijsje kunt smullen. Na het eerste ijsje van de reis gaat het terug met de bus naar de staanplaats.

De toeristen, Italianen, Duitsers en Belgen zitten buiten aan hun motorhomes te puffen in de warmte. Het is nog geen 30°, heet kan je dat nog niet noemen maar het wordt wel elke dag warmer.

We komen reeds om 10u20 in Sabbioneta toe en stoppen op een ruime parking in de schaduw van oude bomen tegen de muren van de stad. Sabbioneta is een prachtig stadje, oud en vroeger erg rijk. Het werd “klein” Rome” genoemd en bezit nog steeds prachtige gebouwen en kerken.

Het is vandaag de wekelijkse markt en we gaan eerst naar de markt om fruit en groenten te kopen. Het centrale plein van de stad staat vol marktkramen zodat er nu weinig te zien is van de gebouwen

Na de middag maken we een rondgang door de stad. Er zijn twee rondgangen met aparte uitbaters, tickets en bezienswaardigheden. Eentje langs de oude galerij van het hertogelijk paleis, een andere langs een achthoekige kerk, een joodse synagoge en een tentoonstelling in het hertogelijk paleis.

We verplaatsen de motorhome die dag viermaal om zoveel mogelijk te genieten van de schaarse plekken schaduw. Vanaf 18u is de zon achter bomen verdwenen en wordt de hitte draaglijk. `s Avonds zitten we buiten wanneer ik opeens met een luide krak door mijn stoel zak. Een “torx”-vijs is los geraakt en moet dringend opnieuw vastgezet worden. De rest van de avond is zalig rustig op de nu verlaten parking. Ons gezelschap bestaat uit een Duits en een Belgisch koppel, zij op het einde van hun vakantie, wij aan het begin.

We hebben pech vandaag want er zijn toevallig werken in de bezienswaardigheden die we met een “Unesco”-ticket zouden kunnen bezoeken, enkel de Duomo is open. We eten een ijsje om af te koelen, drinken veel water tegen de dorst en slenteren lang groene lanen tot we plots “Pavarotti” in koper zien staan voor zijn eigen theater. Hij staat daar op ware grootte in een theatrale pose, de armen gespreid en de mond wijd open, een echte tenor.

Rond 16u nemen we de bus terug richting de staanplaats en voor de rest van de dag is het “dolce far niente”.

zondag 16 juni 2019 - 80km - San Marino
Het wordt een snelle rit over de superstrada richting Rimini, waar we rechts afbuigen naar de heuvels van “Le Marche” toe. De weg naar de top van de heuvel van San Marino is een winkelboulevard. Zou het taksvrij zijn? De republiek San Marino is een staat aan de oostelijke kant van de Apennijnen. Het is een enclave omringd door Italië. Het land is iets groter dan 61 km² en heeft een bevolking van ruim 30.000 inwoners.

We vinden een stop- en slaapplaats op een parking op 100m van de kabelbaan naar de top van San Marino. Je kan ook te voet de berg op klauteren maar de kabelbaan is veel gemakkelijker en je krijgt een mooi zicht over het omliggende landschap.

Boven op de rots heb je schitterende vergezichten op de bergen - heuvels - rondom. San Marino stad is een klein stadje doorsneden met steegjes op en neer. Er zijn ontelbare winkels en restaurantjes maar zelfs taks-luw blijven de prijzen hoog. Het is een gezellig stadje maar het barst uit zijn voegen van de toeristen. In het hoogseizoen moet dit een verschrikking zijn.

Terug op onze slaapplaats zijn onze buren aangekomen. Het zijn Engelsen die in hun motorhome wonen en het ganse jaar door Europa trekken, op zoek naar de zon. Even later komt een Italiaan in een voor mij onbegrijpelijk Italiaans “iets” vragen. Zijn kleindochter moet het voor mij vertalen want de man spreekt enkel Abruzzees, het dialect van de Abruzzen.

De avond valt, de toeristen trekken weg en het wordt stil en aardedonker op onze onverlichte parking.

San Leo is klein en fijn, maar de vergezichten en de pittoreske huisjes in de twee straten lokken weinig toeristen.

Van San Leo loopt een mooie weg over de heuvels richting Urbino. Op de kaart zag het er een piepklein wegje uit maar dit valt goed mee. Zelfs de kwaliteit van de weg was ditmaal ok. Op en neer, draaien en keren doen we gedurende 80 km maar om 15u30 zijn we in Urbino. We parkeren niet ver van het centrum maar kunnen hier vannacht niet blijven staan. Er is morgenvroeg markt en om 6u moeten we dan weg.

Op de parking is er een tappunt voor vers bronwater. Voor €0,50 kan je hier een 1,5 literfles vullen. De bewoners van Urbino maken er veelvuldig gebruik van.

Kleine straten, oude huizen en een prachtige kathedraal. De stad is tegen een berghelling gebouwd en via een systeem van liften kan je moeiteloos de bovenste wijken van de stad bereiken. Groen is er niet veel, enkel in de benedenstad vind je parken. Alhoewel de meeste straten verkeersluw zijn staan er overal auto’s geparkeerd. Het ontsiert het straatbeeld maar veel auto’s horen nu eenmaal tot het Italiaanse stadsbeeld.

We maken een aangename wandeling van de bovenstad, met de kathedraal, terug naar de staanplaats. Er zijn veel toeristen in Gubbio, Japanners of Chinezen lopen achter hun vendelzwaaiende gidsen. Wat ze elkaar te vertellen hebben weet ik niet, maar ze zien er allemaal gelukkig uit. Wellicht hebben ze allemaal een ijsje gegeten?

Na dit warme bezoek rijden we naar de piepkleine camping Rio Verde in Costacciaro. De camping ligt erg afgelegen in het gehucht “La Badia” in een kleine vallei. De toegangsweg is smal, bochtig en op het einde erg steil. Met een motorhome en zonder tegenliggers is dit te doen, met een lange caravan zal het wel opletten geblazen zijn.

De ontvangst in de camping is overdreven vriendelijk. Je wordt beschouwd als de verloren vriend van de familie die eindelijk eens op bezoek komt. Rustig is de camping wel en er is ook een groot zwembad, ideaal om een dagje uit te rusten na al de steden die we bezocht hebben.

woensdag 19 juni 2019 - 0km - La Badia
Een hete dag, snikheet in de namiddag en dus is onze voornaamste activiteit “niets doen”. Een plons in het zwembad om af te koelen zorgt voor enige afwisseling en in de keuken jaag ik op een kudde mieren die blijkbaar al enkele dagen verscholen zaten en op verkenning gaan.

Bevagna is een oud middeleeuws stadje, in volle voorbereiding op de jaarlijkse feesten die het volgende weekend zullen losbarsten. We maken een korte wandeling door de straatjes maar door de podia en versieringen die overal opgebouwd worden zie je niet veel van de middeleeuwen.

Na de middag rijden we verder naar Montefalco of valkenberg. Er is een goed uitgeruste stopplaats op 100m van de stadsmuren. Als buur hebben we hier een belg die in zijn motorhome woont en met zijn Italiaanse vriendin het ganse land doorkruist.

Montefalco is mooier dan Bevagna. Er is meer kleur in de straten en van aan de stadsmuren heb je mooie vergezichten over de vallei rondom. De vroege namiddag is erg heet en dan zie je buiten gekke toeristen geen Italiaan buiten. Wij houden ons koest in de schaduw naast de motorhome.

We hebben nog een week vakantie maar ons oorspronkelijk plan om in Toscane nog enkele steden te bezoeken zal niet doorgaan. Het is veel te heet geworden om steden te bezoeken en we zullen vanaf zaterdag direct naar Zwitserland rijden om daar in de bergen afkoeling te zoeken.

vrijdag 21 juni 2019 - 80km - Lago di Trasimeno
Vandaag gaan we op bezoek bij een wijnboer. We zijn er fantastisch ontvangen en het was een prachtige dag, afgesloten op het terras van een restaurant.

We hebben een goede herinnering aan Modena maar nu de lucht almaar donkerder wordt en de bliksems in het rond knallen zijn we er niet gerust in.

Opeens begint het te hagelen, hagelbollen als pingpongballen spatten met harde knallen uiteen op het dak en de wanden. We zijn juist aan een afrit en ik probeer de bui te ontwijken door onder een tolpoort te schuilen. We moeten er weg en 500m verder kunnen we onder een brug het einde van de hagelstorm afwachten.

In de Italiaanse pers lees ik ’s avonds dat van honderden auto’s de ruiten ingeslagen zijn en dat er ook 30 personen in het ziekenhuis beland zijn. Met windsnelheden tot 120km/uur was het de zwaarste hagelstorm in jaren. Ook wij zijn er niet ongeschonden vandaan gekomen. De zijkant, achterkant en motorkap staan vol putjes en op het dak is er flink wat schade. We hebben gelukkig geen water binnen en de ruiten hebben het overleefd.

De autostrade staat vol beschadigde auto’s en we moeten langs de gewone provinciale baan van Modena over Parma naar Soragna rijden. Onze slaapplaats in Soragna is goed, maar de aanblik van de beschadigde motorhome vergalt wel een beetje de avond. Gelukkig zal de verzekering de schade betalen.

De rit verloopt vlot tot we aan de tolpoort voor de Zwitserse grens in Chiasso komen. Voor elke poort staan auto’s aan te schuiven en wij kiezen een poort in het midden. Twee wagens voor ons stokt de doorgang. We zien een Duitser een bankkaart proberen, een tweede, een derde en zelfs een vierde maar de slagboom blijft beneden. Nu zijn Duitsers niet gewoon van met bankkaarten te betalen, de meeste betalingen gebeuren er nog steeds cash. Wat nu? Achteruit is moeilijk want er staat een rij ongeduldigen achter ons, dus wachten we maar. We zien dat de man op de helpknop drukt en even later gaat de slagboom omhoog, we kunnen verder.

Om 12u30 komen we op de camping Riarena toe. We schrikken want de camping staat afgeladen vol, dat is anders dan de vorige jaren, toen was de camping bijna leeg.

Het blijkt dat de camping is overgenomen van de vorige eigenaar, een chagrijnige Zwitser door een supervriendelijke punkster. Met hanekam, piercings overal en volledig getatoeëerd loopt ze op de camping rond, steeds aanspreekbaar, vriendelijk en behulpzaam, een groot verschil met vroeger. We krijgen een plaats in de schaduw onder een boom en deze namiddag beoefenen we onze befaamde activiteit, zalig nietsdoen.

maandag 24 juni 2019 - 0km - Cugnasco

In de campingprijs is een “Ticino ticket” begrepen, een kaart die je gratis openbaar vervoer geeft in de ganse regio. We gaan er vandaag gebruik van maken en nemen de bus naar Locarno.

dinsdag 25 juni 2019 - 163km - Engelberg
Afkoelen was er niet bij in Cugnasco, we zoeken het nu hogerop in Engelberg, niet ver van het Vierwoudstedenmeer. Daar aangekomen moeten we tot onze spijt vaststellen dat 34° ook niet de temperatuur is waar we op hoopten. Gelukkig is het hier ’s nachts met 17° wel fris genoeg om zalig te slapen. Wandelen doen we echter niet, veel te heet!